De Essays in duodecimo (1952) zijn niet alleen bondige kritische artikelen over beroemde schrijvers als Dickens of Lawrence, Goethe of Pascal. Simon Vestdijk ontvouwt stukje bij beetje zijn levens- en cultuurfilosofie. Zijn klassieke essays handelen over schilderkunst, de kunstenaar en de moraal, de betovering van het verleden, de zin van het komische, humor in de literatuur en over verschillende types critici.

Deze korte essays waren de eerste neerslag in boekvorm van zijn uitgesproken opvatting, dat de werkelijke, directe belevenis belangrijker is dan welke abstracte conceptie ook: “Men geniet, wanneer men iets met zijn ziel in bezit neemt en op hetzelfde moment tot de smartelijk betoverende ontdekking komt, dat volledig bezit onmogelijk is.”