In het boek Dementie, ik zie mams beschrijft Annoeska van der Struif het laatste levensjaar van haar moeder met vasculaire dementie. Zij heeft de moed gehad met haar moeder in contact te blijven en haar liefdevol te begeleiden en te blijven zien dwars door de dementie heen. Openhartig en eerlijk vertelt ze haar verhaal aan de hand van dialogen, gedichten, verhalen en channelings. Met de channelings belicht zij het spirituele aspect van dementie en weet het ongrijpbare op heldere wijze uit te leggen. Door haar prettige manier van vertellen ben je erbij en weet zij een goede balans te bewaren tussen het lijden, wat deze ziekte met zich meebrengt, en humor waardoor het boek luchtig blijft.