In Kouwe billen trekt de vooroorlogse sfeer voorbij, ook langs het jongetje op zijn stoepje. De bierkar, paard en wagen… Maar ook het dreigende onheil van de, eerst nog zingende, soldaten. Foto’s uit het verleden tonen die sfeer: de rust, knusheid, veilige geborgenheid. Bijna autoloos! Dan breekt de hel los. Vanwege de invasie door de Airborne troepen moeten de Arnhemmers hun stad verlaten. Hun tocht naar een tijdelijk onderdak is vaker beschreven, maar nog niet zoals in Kouwe billen. Het is een nieuw, individueel verhaal. Maanden later komen de Arnhemmers terug en ze bouwen hun stad weer op. Het aandeel daarin van de auteur beschrijft hij in het gedeelte over het speciaal onderwijs (L.O.M.). De uitspraken van kinderen, hun ouders en leraren zijn boeiend en talrijke foto’s ondersteunen het verhaal.