In de stille nachten schreef Janine onwetend het boek ‘Ik draag je bij me tot ik je weer zie!’. Het is een glashelder verhaal. Ze poogde haar gevoelens, die keiharde werkelijkheid, zo authentiek mogelijk weer te geven in geschreven woorden. Op papier, want dat blijft. Ze schrijft hoe zij van dichtbij de dood van haar vader heeft moeten ervaren; een zoektocht naar hulp, een vermoeid lichaam dat verlangt naar rust; acceptatie rondom het feit haar vader nooit meer te kunnen zien. Ze voelt zich onbegrepen in haar periode met rouwverwerking, wat niemand in haar ogen überhaupt zou kunnen voelen laat staan begrijpen.