Het is de donkerste periode in het leven van Oswald Verleg. Jaren waarin liefde en zorg voor zijn familieleden centraal staan. Hij verliest uiteindelijk onder meer zijn moeder aan alzheimer en z’n zus Monique aan kanker. Het verdriet is overweldigend en het rouwproces zwaar. Om alle trauma’s beter te kunnen verwerken, gaat hij schrijven. Daarmee kan hij tevens Monique het podium geven dat ze verdient, in de hoop dat haar verhaal anderen houvast, troost of inspiratie biedt. Tot slot vraagt de auteur zich af hoeveel een mens kan hebben en wil hij iedereen meegeven dat je hoe dan ook weer een keer komt bovendrijven.