De jonge Tasman groeide op in het Groningse dorpje Lutjegast. Dit was een dorp waar de Spaanse overheersers de velden hadden doen verzilten. De schamele opbrengst van de boerderij deed de jongen hunkeren naar de onbekende horizon waarachter de zon in haar machtige gloed wegzonk.
De nevel kwam opzetten, de koude zeelucht trok over het Groningse land. Abel snoof deze lucht op; hij vulde zijn longen met het onbekende. De jongen hunkerde naar een ander leven, een leven van avontuur en macht.
De jongeman trok weg uit de beschermende sfeer van thuis; de potkachel en de psalmen die ze zongen ter ere van de Allerhoogste. Hij, Abel Jansz. Tasman liet dit achter zich en monsterde aan.