Hans Vervoort behoort tot de schrijvers van het onnadrukkelijke, wat melancholisch-ironische proza dat in de Nederlandse literatuur al enige traditie heeft. Hij wordt algemeen erkend als een van de beste vertegenwoordigers van dit onderschatte genre. In 'Een zomer apart' doet Vervoorts hoofdpersoon een poging te ontsnappen aan de kantoorsleur en de knellende banden van het huwelijk. Na een mislukte wereldreis in zijn jeugd wil hij bij het naderen van de middelbare leeftijd nog één poging doen een oude ambitie te realiseren: het schrijven van een roman die alle romans overbodig maakt. Hij trekt naar zuidelijker streken om zich af te zonderen, maar hij neemt zichzelf mee en zijn gevoel voor de relativiteit van de dingen... Zoals meestal bij Vervoort is het thema niet meer dan uitgangspunt voor een boeiend verslag van menselijke belevenissen. Recensies: 'De onopvallende voortreffelijkheid van het ironisch realisme... - Aad Nuis in de Haagse Post 'Het verdient bewondering dat de auteur erin geslaagd is in een betrekkelijk klein oeuvre zo'n grote mate van herkenbaarheid in te bouwen, zonder in herhalingen te vervallen. - Frank van Dijl in Het Vrije Volk