Adrie Krijgsman schaart zich met deze verzamelbundel onder de natuur- en landschapsdichters, met name Kenneth White, die in 1989 het Internationale Instituut voor Geopoëzie oprichtte. In eigen land is er verwantschap met bijvoorbeeld H.C. ten Berge. De gedichten van Krijgsman zijn soms onheilspellend en ondoordringbaar, soms goed voor verrassende vergezichten en ontdekkingen. De grondtoon is weemoedig, als van een banneling die weet dat het paradijs voorgoed verloren is gegaan. (Dagblad van het Noorden) En als het leven dan toch zo miserabel is, laten we er dan maar mooie poëzie van maken, dan wordt de ellende in ieder geval dragelijk. En dat doet Adrie, het leven dragelijk maken, op een harde, melodieuze, rauwe en speelse wijze (…) En als een wereld met zoveel rampspoed is gezegend met zulke leuke dichters als Adrie Krijgsman, dan wordt het leven bijna weer leuk. (BvM) Het is een gebied waar geleefd wordt en Adrie tekende dat als poëzie op, eigenzinnig en in onzekerheid gedrenkt. Waardevolle poëzie. Het moet gezegd en dat doe ik. (Egbert Hovenkamp II)