Voor jou doe ik alles

Ik hield mijn ogen zo angstvallig mogelijk gesloten en mijn adem hield ik in. Want in die paar seconden waarin je ontwaakt, in die paar slaapdronken seconden waarin alles nog mogelijk lijkt, hoorde ik jou. Door de steek die zich zonder genade opdrong in mijn maag wist ik dat de seconden voorbij waren. De realiteit was daar. Het beklemmende gevoel van twee handen die mijn keel dichtknepen benamen me nu de adem. Ik voelde hoe het blok beton zich op zijn vertrouwde plek bovenop mijn borstkas manoeuvreerde. Tegen beter weten in riep ik je naam, maar er kwam geen antwoord. En precies dat is het met gemis: het kwelt en het dringt zich op.