Hersenschim

We zitten samen in zijn auto. Ik voel hoe zijn hand zich verplaatst van mijn bovenbeen naar de binnenkant van mijn dijen. Heel even, voor een fractie van een seconde, kijkt hij opzij. Zoals altijd dringen zijn ogen door tot in het diepste van mijn zijn. Mijn adem stokt in mijn keel. Zodra hij dit doorheeft geeft hij mij zijn meest verleidelijke glimlach en richt zijn blik dan weer op de weg. Hij laat zijn hand langzaam richting mijn knie glijden en verbreekt dan het moment door zijn stuur weer beet te pakken. 'Ademen Eva', zegt hij met zijn dominante stem, terwijl zijn heerlijke glimlach weer om zijn lippen krult. 'GABRIEL!', gil ik wanneer ik twee grote koplampen zijn gezicht zie verlichten. Ze zeggen altijd dat het moment waarop je doodgaat, je leven in flarden aan je voorbij flitst. Ik weet niet of ik dat kan beamen. Het enige dat ik zag was zijn gezicht. Zijn reebruine ogen die mij zoals altijd doorgrondde. En de rimpel tussen zijn wenkbrauwen, waardoor het leek alsof hij altijd boos keek. Meer zag ik niet. Ik realiseerde me op dat moment dat hij inderdaad alles was, mijn hele leven.