Wetenschappers spiegelen ons een steeds langer durend leven voor. Maar, afgezien van ethische vragen daarover, moeten wij dat willen? Hoofdpersoon van deze roman, de tachtigjarige Mark Verviers, heeft daar zijn twijfels over. Met zeven andere oude mannen heeft hij weliswaar een appartementencomplex betrokken, maar hij verafschuwt de leegte in zijn bestaan en vraagt zich af welke zin hij daaraan nog kan geven. Daarnaast speelt een oud trauma regelmatig op. Geeft dat te beschrijven en erover te praten met zijn medebewoners hem lucht? En kan hij het leven opnieuw als zinvol of waardevol ervaren wanneer hij een zorgtaak voor zijn pasgeboren kleindochter op zich neemt? In zijn dagboek beschrijft Mark onder andere een aantal wandelingen met zijn kleinkind, haar voorouders, discussies met zijn medebewoners, de oorzaak van zijn trauma en zijn cocaïneverleden. Al schrijvend realiseert hij zich dat hij, enig resterende grootouder, op deze wijze in staat is zijn te zijner tijd volwassen kleindochter Maria een gedenkschrift mee te geven. Zij ontvangt het op haar achttiende...