Er wordt wel eens gezegd dat mensen met autisme geen of weinig contact met hun gevoel hebben. Dat ze problemen hebben om samenhang te zien, dat ze alles aan elkaar moeten puzzelen. Dat was ook voor mij zo, maar nu niet meer. Soms raak ik nog wel overprikkeld, dan valt de wereld weer uiteen in losse stukjes. Dan weet ik weer hoe het voor me geweest is en waar veel mensen met autisme dagelijks mee te kampen hebben. Mijn autisme is voor mij geen beperking meer. Wat autisme genoemd wordt is onderdeel van hoe het voor mij werkt. Ik ben ermee gestopt om te willen wat anderen van me verwachten. In plaats daarvan ben ik me gaan richten op mezelf en hoe ik meer en meer mezelf kan zijn. Het universum spreekt een andere taal en het is mijn gave om die taal te verstaan. Met mijn waarneming zie ik verbanden die de meeste mensen ontgaan en mijn gevoeligheid geeft me informatie die ik gebruik om mezelf en anderen verder te helpen. Achteraf is het onvoorstelbaar waar ik allemaal doorheen ben gegaan. Eindelijk voel ik dat ik leef en doe waarvoor ik hier ben: mijn waarheid delen en zo een ander perspectief op het leven bieden.