Zonder problemen kwam ik met mijn voorwielen op de bovenkant van de drempel en zo stond ik dus op de drempel van mijn debuut in dit café. Nu nog van de drempel afrijden. Tijdens de afdaling schoof mijn hand, met daarin de joystick van mijn rolstoel, zodanig naar voren dat ik zo ongeveer vol gas het café binnen kwam denderen. Door de spierziekte ben ik dan niet bij machte om mijn hand van de joystick af te doen of deze naar achteren te trekken. Nee, op zo’n moment ben ik afhankelijk van iemand die de noodstop achterop mijn rolstoel indrukt. Voordat ik dat duidelijk had gemaakt stond ik al halverwege de zaak, verschillende stoelen en tafels met wijnglazen erop voor me uit schuivend. Die glazen bleven niet allemaal overeind, maar wonderwel sneuvelde er geen een. Toen ik eenmaal stilstond, zag ik allemaal bezorgde blikken om me heen. Ik kon niets anders dan zeggen: ‘Zo ik ben binnen…’ Toen Gert-Jan van Zetten (Utrecht, 1969) vier jaar was werd bij hem Duchenne spierdystrofie vastgesteld, een aandoening die ervoor zorgt dat alle spieren in het lichaam langzaam uitvallen. In grappige en soms ontroerende verhalen deelt Gert-Jan zijn positieve kijk op het leven.