Zij schrijft kwetsbaar sterk met een onbegrensd spiegelend en schijnend vermogen ons te laten lezen over onszelf, als een scherp mes filerend door al het verroeste in ons bewegen en delen. De woorden en haar werelden raken aan en doet ons bewegen, ze schrijft de poëzie van de merel met haar laatste lied van de dag, als de avond valt en de nacht zo hunkert naar het nest van onze ziel, de vrede, de liefde, de overgave, de eeuwige slaap van het nooit uitgesprokene, de nacht van het helend wakker worden, naar iedere nieuwe dag, het altijd weer opnieuw beginnen. Julien.