Ik hoor steeds meer mensen om me heen bezig zijn met de vraag of ze gelukkig zijn. Wat is eigenlijk ‘gelukkig zijn’ en hoe weten we of we dit stadium hebben bereikt? Zijn wij niet blij met onze welvaart en de vooruitgang die we nu zien? Maakt de door onszelf gecreëerde maatschappij ons meer of minder gelukkig, of hebben wij het ons zelf alleen maar moeilijk gemaakt? Er schijnt een paradox te zijn, dat met het toenemen van de welvaart het aantal conflicten en het aantal zelfdodingen ook is toegenomen. Dit is maar moeilijk te begrijpen als je ervan uitgaat dat met het invullen van de primaire levensbehoeften, zoals onderdak en voedsel, de mens meer kan toe komen aan zijn persoonlijke ontwikkeling. En deze persoonlijke ontwikkeling zou nu juist bijdragen aan het gelukkiger worden. En toch lukt het ons blijkbaar niet. Is dat niet vreemd? Of is het een gebrek aan liefde en eenzaamheid dat het geluk in de weg staat?