Als bij Eli het eerste herseninfarct wordt geconstateerd heeft Hanne nog geen vermoeden van wat hen te wachten staat. In 'Zolang ik het kan' beschrijft ze hoe haar intellectuele man door steeds nieuwe herseninfarcten en tia's de weg kwijt raakt in zijn leven. Hoe de gelijkwaardigheid uit hun relatie verdwijnt en plaatsmaakt voor een zorgrelatie. Hun liefde blijft, maar verandert in lotsverbondenheid. Openhartig vertelt zij hoe zijn afhankelijkheid haar soms benauwt en over haar onmacht,woede,wanhoop en tegenstrijdige gevoelens. Stap voor stap neemt ze de bescherming van zijn kwetsbare bestaan op zich. Haar ervaringen in de wereld van artsen, medicijnen, persoonsgebonden budget, notarissen, wetten en regels maken haar boek niet alleen aangrijpend maar ook een bron van informatie. Zij beschrijft haar problemen met medicatie, die niet bedoeld is voor dementerenden,de vaak ontoereikende professionele zorg en de (on)mogelijkheid van euthanasie bij dementie. Dementie staat momenteel als geen andere ziekte in het middelpunt van medische, maatschappelijke en economische discussies en belangen. Mantelzorgers en hulpverleners krijgen hier in de praktijk onvermijdelijk mee te maken.