Vanaf mijn bed zie ik hoe ze druk met hem in de weer gaan. Ondanks het zuurstof- masker dat hij op zijn mondje gedrukt krijgt verandert hij van kleur. Was hij toen hij geboren werd nog mooi roze, nu ligt daar een klein grauw hoopje. Vechtend voor zijn leven. Bizar hoe je leven opeens van groot geluk naar pure angst kan gaan. De tijd gaat opeens zo langzaam. Verpleegkundigen rennen de kamer in en uit. Een kinderarts komt de kamer binnen hollen. Maar alles lijkt wel in slow-motion te gaan. Een soort film, maar dan wel een hele slechte waar je niet vrijwillig in mee wilt spelen. Ruw word ik uit mijn gedachten opgeschrikt. "Is er iets afwijkends in de zwangerschap geweest bij controles of echo's?" De kinderarts kijkt ons indringend aan, in de hoop een hint te krijgen waar ze kunnen beginnen met zoeken. Onze zoon blijkt geboren met een hartafwijking. Transpositie van de grote vaten. Lees mee hoe deze drie enerverende weken voor ons zijn verlopen. Drie weken tussen hoop en vrees. Een kraamtijd in het ziekenhuis.