Verhalen over een meisje geraakt door kanker. Alledaags geluk en hoop in de wereld van ziekte en verdriet.

In de winter van 2009 schreef hij mij. Ik schreef over Hodgkin en hij schreef mij. Je kent mij niet, maar we hebben een gemeenschappelijke vriend; Thomas Hodgkin. We deelden. Verdriet, vreugde, teleurstelling, emotie, vertrouwen. Het motto: "hodgkin sucks". Twitter werd het kanaal, waar mensen elkaar vonden. Mensen met kanker, na kanker, naast kanker. Kanker-vrienden. In dit boek zijn de verhalen gebundeld over helden, chocolade en kanker. De dingen die op een pad kwamen van een energieke twintiger, zomaar. De woorden die mensen inspireerde en ontroerde, in tijden van verdriet en onmacht.