'Het jaar liep op zijn einde. We keken er wat tegenop. Onze vrienden brachten, alles bijeen, negen kinderen mee naar het huis waar we samen zouden vieren. Wij kwamen aan met een volgestouwde koffer en een pijnlijk lege achterbank.
We verborgen ons verdriet tot het om middernacht onhoudbaar naar boven kwam. Weer een jaar voorbij zonder dat onze ene, grote wens in vervulling was gegaan, net zoals vorig jaar en alle verdomde jaren daarvoor.

"Volgend jaar is het aan jullie!", zo spraken onze vrienden ons moed in. Zo werden we het volgend jaar gezin: twee mensen met steeds weer de belofte van groot geluk in het vooruitzicht, tot de klok er ons aan herinnerde dat het voorbije jaar opnieuw een verloren jaar was geweest.'

Tien jaar, zeventien IVF-pogingen en een lange adoptieprocedure waren nodig om de droom van Leander en zijn vrouw Karen in vervulling te laten gaan. In dit boek gaat hij geen taboe uit de weg. Hij schrijft heel open over het onvruchtbare hindernissenparcours dat ze samen hebben afgelegd. Van de vele uren in volle wachtkamers in het ziekenhuis, via absurdistische adoptiecursussen tot de intense vreugde als ze hun kinderen voor het eerst ontmoeten: dit is hun ontroerende verhaal.