Dit boek is een kunstwerk op zich. Een verzameling tekstflarden uit tekeningen; een gedichtenbundel die er geen is. Door de vorm van een (nep-gedichten) bundel aan te nemen maar tegelijk geen enkele stilistische aanpassing in die zin te hebben ondergaan is het een ondermijning van en een pastiche op Arpaïs' cahiers. Alle tekeningen van de jaren 2010, 2011 en 2012 zijn gefileerd. Alle flarden tekst zijn van de tekeningen, waarvan ze integraal deel uitmaken, losgerukt en daardoor ontdaan van zin en bestaansrecht. Ze vormen zo een absurde, licht surrealistische, soms pedante opeenvolging van losstaande gedachten, notities en overwegingen, die wanneer je de achtergrond van het project niet kent, doorlopend als vervelende, hermetische en slechte poëzie kan worden gelezen. Dit werk is een reflectiemoment met het oeuvre van drie jaar als ruggengraat. Een moment van zelfrelativering, een reuzenknipoog naar de kunstenares en naar het publiek. Het publiek aan wie dit project is ontsproten, want net door zijn vastklampen aan 'het woord' is dit boek ontstaan.