Elvira is half-Moluks en half-Nederlands. Haar Molukse opa en oma waren gedwongen naar Nederland gekomen en hebben nooit meer terug kunnen keren naar hun vaderland. In het leven van Elvira is het trauma van de eerste generatie Molukkers nog steeds voelbaar en zichtbaar. Het gevoel ontworteld te zijn en altijd die onbestemdheid. In haar kindertijd ontstond er dan ook verwarring en dit zorgde voor vragen: Wie ben ik? Wat ben ik? Ze had het gevoel dat ze nooit ergens bij hoorde. En juist omdat ze zo graag ergens bij wilde horen, ging ze in haar pubertijd grenzen opzoeken en zich anders gedragen. Onzekerheid, minderwaardigheidsgevoelens en schaamte overheersten in deze periode. Anorexia kwam haar leven binnen en omdat ze zo naar liefde verlangde, kwamen verkeerde vriendjes op haar pad. Ze was altijd op zoek naar bevestiging en kon nooit nee zeggen. Ze had altijd dat masker op. Ze gaat terug in het verleden en zet haar eigen verhaal op papier. Er verschijnt een rode draad: de zoektocht naar haar identiteit.