Een moeder vertelt over de gokverslaving van haar zoon, en hoe zij heeft geleerd daarmee om te gaan.

Veel mensen in Nederland gokken. Bijna iedereen koopt weleens een staatslot of doet mee aan een andere loterij. Daarnaast zijn er echter tienduizenden mensen die ernstig gokverslaafd zijn. Dit boek is geschreven voor iedereen die in zijn of haar omgeving te maken heeft met iemand die gokverslaafd is. Ook nu, in 2013, staat de problematiek nog recht overeind en hebben de mensen om de gokker heen het moeilijk. Dit boek is voor hen een steun in de rug en een aansporing om om hulp te vragen, en te leren ermee om te gaan. Uit de inleiding "Ik wilde Los schrijven omdat er in ons land nog zo weinig bekend was over gokverslaving. Ik wilde proberen duidelijk te maken wat het betekent voor een ouder, voor een moeder, om een gokverslaafd kind te hebben. Wat voor invloed dat op je leven heeft. Nadat ik heb mijn zoon uiteindelijk uit huis had gezet is, na een lange en moeilijke periode, het contact hersteld. Dat kon toen weer, omdat ik hem uiteindelijk had losgelaten. Onze relatie is eigenlijk nooit echt slecht geweest, maar gokkers hebben een gespleten persoonlijkheid. Ze zijn aan de ene kant heel aardig, maar ze kunnen je aan de andere kant ook belazeren waar je bij staat. Je hebt altijd een zorgelijk gevoel van onrust. Vooral het moeilijke maar noodzakelijke proces van het loslaten van elkaar is onderwerp van dit boek".