De Europese kunstenaars die vanaf de twintiger jaren naar Indonesië reisden of er zich vestigden hebben nooit bij de vernieuwers in de schilderkunst behoord. Hun stijl was natuurgetrouw en ze hanteerden in het algemeen een kleurig palet. Om die reden vonden hun schilderijen indertijd gretig aftrek bij een traditioneel publiek, met name de oud-koloniale generatie. Na de Indonesische onafhankelijkheid, toen alle buitenlanders successievelijk het land moesten verlaten en de lokale kunstenaars het produceren van kunst op velerlei niveau voortzetten, is het een halve eeuw stil geweest rond de vooroorlogse 'Indische' kunst. Pas halverwege de jaren tachtig kwamen de oriëntalisten opnieuw in de belangstelling. Door de enorme economische vooruitgang in Indonesië ontstond er een groot kapitaalkrachtig publiek dat, in navolging van de eerste president, Soekarno, heftig aan het inkopen sloegen. Naarmate de handel in Indonesische kunst levendiger werd, nam ook de belangstelling van de gespecialisee