Blauw Bloed is een schokkend boek over drie decennia snoeihard voetbalgeweld. Een verhaal waarom regelmatig ook onbedaarlijk kan worden gelachen. En dat, terwijl hoofdpersoon Jason Marriner allesbehalve een lieverdje is. Namens de Londense voetbalclub Chelsea vocht hij bloedige veldslagen uit. Onder de vlag van het Engelse nationale elftal waren ook Nederlanders ('nepmoffen') niet veilig voor hem. Jason was actief tijdens rellen rond het EK van 1988 en schuimde in 1993 de straten van Amsterdam af, aan de vooravond van de WK-kwalificatiewedstrijd Nederland-Engeland. Het zit Jason uiteindelijk niet mee. Terwijl andere leden van de Headhunters, zoals de beruchte hooligans van Chelsea zich noemen, de dans ontsprongen (en zelfs riante schadevergoedingen ontvingen van de overheid), daar ging Marriner voor zes jaar de bak in. Het was het resultaat van een BBC-documentaire van undercoverjournalist Donal MacIntyre. In dat programma, in Nederland uitgezonden op Net 5, zei Marriner aan de lopende band dingen die tegen hem konden worden gebruikt. Na zijn straf te hebben uitgezeten, gaat Marriner meteen wéér aan de slag. Want voetbalvandalisme zit hem in het bloed. Opnieuw verdwijnt hij achter de tralies, ditmaal voor twee jaar. Inmiddels mag hij in geen enkel voetbalstadion meer komen. Om toch iets omhanden te hebben reist Marriner pubs en clubs af waar hij - tegen betaling - vertelt over zijn loopbaan als kopschopper. Maar zeg alsjeblieft niet tegen hem dat je voor Tottenham Hotspur bent, want hij is nog altijd in staat om een bierflesje op je hoofd kapot te slaan. 'Voetbalvandalisme is een verslaving,' weet Jason Marriner. 'Daar kom je nooit meer vanaf.'