Het Europese milieurecht kent effectgerichte normstelling in verschillende soorten en maten. Deze normen beïnvloeden het recht en beleid in de lidstaten met betrekking tot bijvoorbeeld de luchtkwaliteit, de waterkwaliteit, Natura 2000 of emissieplafonds voor verschillende sectoren in sterke mate. Een eenduidig concept van de betekenis en rechtsgevolgen van Europese effectgerichte normstelling ligt daaraan echter niet ten grondslag. Vertegenwoordigen deze normen een na te streven ideaalbeeld op lange termijn of zijn het minimumnormen, waar op dit moment of in de nabije toekomst ten minste aan moet zijn voldaan? Zijn de normen rechtstreeks afgeleid uit natuurwetenschappelijke inzichten of zijn ze de uitkomst van een politieke afweging tussen gezondheidsbelangen en milieubelangen enerzijds en economische belangen anderzijds? Wat is het juridische karakter ervan, op welke wijze moet voldaan worden aan deze eisen en kan de burger daar in rechte aanspraak op maken, dan wel zich verzetten tegen maatregelen die hem of haar worden opgelegd om te voldoen aan milieukwaliteitseisen? Of is er wellicht geen algemeen antwoord op de bovenstaande vragen te geven en is met opzet en met goede redenen het karakter en de rechtsgevolgen van iedere milieukwaliteitseis weer verschillend, afhankelijk van de aard van het milieuvraagstuk waarop zij betrekking heeft? Deze vragen stonden centraal in een gezamenlijk onderzoeksproject van de Universiteit Utrecht (Centrum voor Omgevingsrecht en Beleid) en de Universiteit Maastricht. Dit rapport vat de resultaten samen van het onderzoek dat tussen 2007 en 2010 heeft plaatsgevonden. De uitkomsten zijn van belang voor de omgevingsrechtelijke praktijk, maar zeker ook voor de wetgever en voor de discussie over milieukwaliteitsnormen in Europa.