In Migratie van Polen naar Nederland doet Cathelijne Pool verslag van haar studie naar de Poolse migratie naar Nederland in de periode voorafgaand aan de toetreding van Polen tot de Europese Unie. Cathelijne Pool beschrijft de manier waarop de Nederlandse wetgever, vooruitlopend op het Poolse EU-lidmaatschap, de regels ten aanzien van migratie heeft geliberaliseerd en de manier waarop de Poolse migranten zijn omgegaan met deze versoepelde regels. Ook besteedt zij aandacht aan de wijze waarop de Nederlandse overheid heeft gereageerd op de komst van de Poolse migranten. Daarbij is het opmerkelijk dat Nederland aanvankelijk een liberaal toelatingsbeleid voorstond maar vlak voor de toetreding van Polen toch besloot een overgangstermijn voor de Polen in te stellen, zodat zij pas per 1 mei 2007 dezelfde toegang hadden tot de Nederlandse arbeidsmarkt als andere unieburgers. Dit onderzoek laat zien hoe zowel de Nederlandse overheid als de Poolse migranten Europese regelgeving alleen inroepen als het hun uitkomt, maar die in andere gevallen negeren.

Dit boek bevat ook vier casestudies naar verschillende groepen van Poolse migranten: Polen met een Duits paspoort, Poolse verpleegkundigen, zelfstandige ondernemers en illegale werknemers. Op basis van deze casestudies ¿ die een concreet en kleurrijk beeld geven van de ervaringen van deze migranten ¿ komt Cathelijne Pool tot een opmerkelijke conclusie: voor de zeggenschap die deze migranten hadden over hun werksituatie was niet zozeer de regelgeving doorslaggevend, maar veeleer de manier waarop die regelgeving wordt gebruikt in het ¿semi-autonome sociale veld¿ waarin de migrant functioneert. Zo hadden de Polen met een Duits paspoort als unieburgers een sterke rechtspositie, maar waren velen in de praktijk sterk afhankelijk van hun uitzendbureau, zodat ze feitelijk minder zeggenschap hadden over hun werksituatie dan beter opgeleide, maar illegaal tewerkgestelde Polen.