James Hanley (1897-1985) heeft tijdens zijn leven nooit de erkenning gekregen die hij verdient. Hij heeft talloze romans en verhalen geschreven die door beroemde collega schrijvers als Anthony Burgess, Doris Lessing, Richard Aldington en T.E. Lawrence hogelijk bewonderd werden, maar die bij het grote publiek nooit zijn aangeslagen. Anthony Burgess heeft daar de volgende verklaring voor: genieën die veronachtzaamd worden, zijn normaal gesproken de genieën die verontrusten, en we houden er niet van verontrust te worden.

Hanley beschrijft in zijn romans en verhalen de levens van mannen en vrouwen in extreme situaties die gekenmerkt worden door angsten en eenzaamheid en die bijna altijd leiden tot buitensporig geweld en verregaande gekte. Zijn stijl is rauw en onontkoombaar en trekt de lezer mee in een wereld waar hij eigenlijk niet in wil zitten maar waaruit geen ontsnappen mogelijk is. Dat is verontrustend, maar het zet ook aan tot nadenken. In de verhalen De Duitse gevangene en Passie in het aangezicht van de dood is Hanley op zijn best. Ze zullen de lezer misschien koud op het dak vallen, maar er zullen maar weinig lezers zijn die deze krachtige en gruwelijke verhalen kunnen lezen zonder er diep door geraakt te worden.