In november 2007 verscheen van Hans Siepel het boek Stemmen van de ziel; vergeten waarheid van dementie. Daarin beschrijft hij de laatste vijf maanden van het dementieproces van zijn moeder. Door heel goed te luisteren en te kijken naar wat ze wilde vertellen kwam er door de nevelen van haar dementie een andere werkelijkheid naar voren die met de bril van de ziel zichtbaar werd. Het boek is met veel instemming en ontroering ontvangen. Dit boek is een vervolg op Stemmen van de ziel en gaat verder in op de andere werkelijkheid die zich al bij zijn moeder ontvouwde. De materialistische medisch-wetenschappelijke visie op dementie gaat ervan uit dat dementie vooral een geestelijk aftakelingsproces is, waar uiteindelijk niets van de mens overblijft. In dit boek beschrijft Siepel echter, dat de mens met dementie stapje voor stapje toegang krijgt tot andere (hogere) dimensies van het bewustzijn. Het bewustzijn 'verruimt' zich. In het dementieproces van zijn moeder werden de behoeften en bedoelingen van dat hoger bewustzijn, dat hij het zielsbewustzijn noem, blootgelegd. In de vele reacties op het boek werd Siepel duidelijk dat er een grote behoefte is om met een andere dan de materialistische westerse wetenschapsbril op naar mensen met dementie te kijken. Dit boek gaat vooral over het bewustzijn. Het pretendeert geen wetenschappelijke verhandeling te zijn. Het schetst hoe in de menselijke geschiedenis filosofen en andere wijzen over het menselijk bewustzijn nagedacht en geschreven hebben. Wat de schrijver met dit boek wil bereiken, is iedereen die mensen met dementie begeleidt en die tegen de grenzen van de materialistische bewustzijnsdominantie aanloopt, bemoedigen. Door ze vanuit de wijsheidsgeschiedenis te laten zien dat de materialistische verklaring van het menselijk bewustzijn tekortschiet. En dat dus de verklaring van wat dementie is, tekortschiet.