Iets zeggen, dat kan ze niet. Wat er met haar aan de hand is, dat weet ze niet. De stilte in haar eerste gesprek met een hulpverlener is voor de jonge vrouw in "Hoor mij zwijgen" het begin van een twaalf jaar lange weg langs psychologen en psychiaters, therapiegroepen en crisisopnames. Niemand weet raad met Jannekes problemen. Geen enkele behandeling helpt tegen haar angst, haar slapeloosheid, nachtmerries, onwerkelijkheid, "mist", lichamelijke ziektes, haar zwijgen en haar gevoel vanbinnen dood te zijn. Ze snijdt zichzelf en neemt herhaaldelijk overdoses pillen in. Jarenlang balanceert ze op de rand van het leven.

Dan beseft ze dat er in al die jaren één therapie is geweest die verbetering heeft gebracht. Een zelfhulptherapie, uit een boek. In haar eentje gaat ze met deze methode bezig, stap voor stap haar herinneringen verwerkend, elke dag. Het wordt een fascinerende tocht door haar geheugen, die begint bij alledaagse gebeurtenissen en voert tot in de hoeken van haar geest, waar de bizarre beelden liggen te wachten die haar al haar leven lang hebben achtervolgd. Maar die beelden zijn immers niet echt? Dergelijke dingen kunnen toch niet werkelijk gebeuren?

"Hoor mij zwijgen" is een waargebeurd verhaal dat leest als een thriller. Het is een boek voor iedereen die is geïnteresseerd in gevoelens en het vermogen van de menselijke geest om te overleven in extreme omstandigheden. Vooral is het een hoopvol boek: het vertelt dat een goed leven mogelijk is, ook voor wie vreselijke dingen heeft meegemaakt. Het is een aanmoediging voor lotgenoten om niet op te geven en te blijven zoeken naar een therapie die werkt. En het is een handreiking naar hulpverleners die te maken hebben met patiënten als Janneke, patiënten met een complexe posttraumatische stress-stoornis.

Janetta Dorothea (1963) is musicus, dwarsfluitdocente, en bezig aan een masterstudie Psychologie. Ze is gehuwd en moeder van twee kinderen.