In theorie had België een van de meest vrije filmkeuringssystemen ter wereld. In films voor volwassenen (16+) kon zowat alles. Enkel films die voor kinderen bedoeld waren, moesten gekeurd en geschikt bevonden worden. In de praktijk liep het helemaal anders. Tot in de jaren 1990 werden hele scènes uit films geknipt, voor ze in de zalen kwamen. Distributeurs deden er immers alles aan om hun films Kinderen Toegelaten te krijgen. Vanaf 1921 vroeg en kreeg de Belgische filmkeuringscommissie talloze verminkingen van films die nu vaak als klassiekers worden gezien. Bovendien werden films ook aangepast door andere instanties en wetten. Lange tijd was de Katholieke filmkeuring bijvoorbeeld een machtig instituut. Voor het eerst wordt de geschiedenis van die Verboden Beelden in kaart gebracht. Het resultaat is niet alleen een boeiend overzicht van wat Belgen niet te zien kregen, het is vooral een heerlijk leesbare schets van veranderende zeden en normen.