Peter is erg verlegen en maakt niet gemakkelijk vriendjes.
De hele dag speelt hij in zijn eentje. Op bepaalde momenten kan hij echter plotseling uitbarsten in een passie die voor ‘buitenstaanders’ naar arrogantie nijgt, bijvoorbeeld als het over de weinige interessegebieden gaat waar hij obsessioneel mee bezig is. Zijn klasgenoten vinden hem raar en pesten hem elke dag. Zijn ouders en leraren zeggen dat hij lui en koppig is en dat hij te veel in zijn droomwereld leeft. Peter gelooft dat niemand ooit heeft geprobeerd om hem te begrijpen. Niemand ziet hoe hard hij moet vechten om ‘normaal’ te zijn. Meer en meer wordt hij innerlijk verscheurd door hevige emoties. Hij wordt meegesleurd in een maalstroom van gebeurtenissen die hij ongewild veroorzaakt maar waar hij geen vat op heeft. Tot hij uiteindelijk onder de druk begeeft.