Al decennialang wordt in Nederland geprobeerd de effectiviteit van de jeugdzorg te verhogen. Dat gebeurt vooral door nieuwe structuren te bedenken en in te voeren. Het besluit om de gehele jeugdzorg gebundeld naar het gemeentelijk niveau te brengen per 1 januari 2015 past in deze lijn. Tientallen commissies hebben sinds de Tweede Wereldoorlog hun tanden stukgebeten op de jeugdzorg. Het is merkwaardig dat vorige operaties om het stelsel te verbeteren nimmer zijn geëvalueerd. Het is eigenlijk niet bekend waarom vorige bewegingen niet slaagden. Zo is er een grote kans dat bij nieuwe pogingen om het stelsel te verbeteren dezelfde fouten worden herhaald, dat we dezelfde valkuilen niet kunnen vermijden.
René Clarijs heeft in een eerder onderzoek (Tirannie in de jeugdzorg) gekeken naar de bestuurlijke kant van de jeugdzorg. Waarom is het zo moeilijk om stelselveranderingen door te voeren? Hoe kan dat effectiever? Waar moeten gemeenten op letten wanneer zij van de transitie van de jeugdzorg een verbetering willen maken? Welke tot nu toe ongebruikte mogelijkheden zijn er? De decentralisatie is een logische stap in de huidige maatschappelijke ontwikkelingen. Om die reden is het goed dat de transitie nu plaatsvindt. Maar het is niet voldoende. Gemeenten doen er goed aan tevens andere instrumenten op een andere manier in te zetten wil de jeugdzorg zich ontwikkelen van goed naar beter.
Inhoud:
1 Ontwerp en uitvoering van beleid 11
2 Jeugdzorg, van verleden naar heden 31
3 De huidige jeugdzorg en haar onvermogens 45
4 Effectiviteit van de jeugdzorg 55
5 Drie bestuurskundige begrippen 65
6 De jeugdzorg in bestuurskundige analyse 75
7 Conclusies voor een andere jeugdzorg 93
8 Innovatie 101
9 Twee beleidsalternatieven: het derde milieu (NFE)
en zelfsturing (RBA) 111
10 De betere toekomst 125
Referenties 133
Noten 155