Toen ik rond 23u opstond om de ontbijttafel alvast te dekken, overviel me een soort weemoed. Vanwege … Ik weet niet. Vanwege het ritme van de dagen. Of vanwege die tafel. Ja, het was vanwege die tafel. Elke dag rond zit ik daar. Ik hoor de kinderen komen, en gaan, en ik zit daar. De tafel is ons nest, waar we samen zijn, de korte kwartiertjes van de dag waarop onze levens zich ineenvouwen, als twee handen tot één vuist. ’s Morgens die frisse koppies, de kinderen ruiken naar ongeschonden leven. Ze ruiken naar begin, want voor hen is er geen gisteren en vandaag is het begin. Ik zie de deukjes in de tafel, waar Fieke gisteren (wat nu vroeger is), met haar lepel in butste. In een gleuf van de tafel, zit een geel strijkkraaltje. Ik krijg het er niet uit, of nee, ik probeer het er niet uit te krijgen, omdat ik wil dat het blijft, dit is mijn gezinsstilleven, de deukjes, de strijkkraal, de woorden die over tafel rollen. Deze tafel. Ons familiealbum, dat nog dagelijks aangevuld wordt. Het boek is nog niet dicht. Ik dek de ontbijttafel, doe het licht uit, en glimlach bedroefd. Gerjanne van Lagen weet met weinig woorden alledaagse momenten uit het leven van een moeder vast te leggen. Haar mijmeringen over het moederschap bieden herkenning en inspiratie aan vele moeders. Deze bundel bevat een combinatie van eerder gepubliceerde en nieuwe columns. Net als bij haar eerste bundel, ‘Geluksdag’, maakte Mirjam Ordelman (oak & blush) prachtige, rustieke foto’s bij de tekst.