Hoewel het een blijvend onderwerp van discussie is, zijn veel historici het erover eens dat het christelijke wereldbeeld een vruchtbare bodem is geweest waarin het lootje van de huidige natuurwetenschappen goed kon gedijen. Het idee dat de wereld zelf niet goddelijk was, maar schepping, en daarom onderzocht mocht worden op sporen van de Schepper, lijkt daarbij cruciaal. Maar, zo beweert de historicus en cultureel-antropoloog Van den Bouwhuijsen, datzelfde wereldbeeld bracht ook een bepaald mensbeeld met zich mee, dat verstikkend heeft gewerkt op het ontstaan van menswetenschappen. Vooral het idee dat mensen geschapen zijn naar het beeld Gods en dus beelddrager van God zijn, zorgde ervoor dat de verscheidenheid van mensen werd ontkend ten gunste van universele kenmerken, die echter volgens Van den Bouwhuijsen 'artefacten' zijn. In dit lijvige, soms moeilijke en slecht gestructureerde boek, beschrijft de schrijver de (later geseculariseerde) erfenis van het christelijke mensbeeld doorheen de Westerse filosofiegeschiedenis tot en met Nietzsche. Inclusief bibliografie en naamregister. Een interessant boek, maar wel speculatief en controversieel, dat zeker stof tot nadenken geeft voor filosofisch geïnteresseerden.