De Spaans-Amerikaanse filosoof, essayist, literair criticus, romanschrijver en dichter George Santayana (1863-1952) schreef dit boek tegen het eind van zijn leven in de afzondering van een klooster te Rome. Op dat moment (gedurende de Tweede Wereldoorlog) had hij reeds een omvangrijk en veelzijdig oeuvre op zijn naam staan, waarvan het wijsgerig gedachtgoed een unieke plaats inneemt binnen het spectrum aan stromingen van de moderne filosofie. In zijn denken vaart Santayana een eigen originele koers tussen de bakens van een naturalistisch materialisme en een soms Platoons aandoend idealisme. Volgens hem moet de mens, heen en weer geslingerd tussen de animale basis en de ideële bestemming van zijn bestaan, trachten zijn levensreis op een zinvolle wijze te volbrengen. Hij wordt daarbij geholpen door verschillende spirituele oriëntatiekaders, belichaamd in filosofie, religie, poëzie en mythe. Vanuit dit gezichtspunt worden religies en religieuze geschriften niet zozeer beschouwd als historische verschijnselen en documenten, maar veeleer als door inspiratie tot stand gekomen vormen van levensoriëntatie en symbolische poëzie, die verwijzen naar de oorsprong en de bestemming van de mens. Vanuit deze algemene achtergrond beschouwt Santayana de vier canonieke evangeliën en het daarin besloten thema van het goddelijke in de mens.