Er zijn gebeurtenissen in een mensenleven die alles op z'n kop zetten. Als een van je ouders of familielid de ziekte van Alzheimer krijgt, kun je spreken van zo'n gebeurtenis. Heel langzaam verandert je wereld. Je gevoel van geborgenheid en veiligheid ebt langzaam maar zeker weg, om plaats te maken voor gevoelens van onzekerheid, wanhoop, woede en verdriet.
Je reageert je af op je partner, de artsen en verzorgenden. De ene keer omdat zij niet kunnen of willen luisteren en jij tevens denkt dat ze je niet voldoende serieus nemen. De andere keer omdat jij niet in staat bent om naar hen te luisteren.
Voortdurend spookt de gedachte van het gemis door je hoofd. Je weet dat je haar of hem gaat verliezen en vraagt je steeds af waarom dit jou overkomt.

Alzheimer roept ook de vraag op naar het waarom ervan. Waardoor ontstaat deze ziekte? Was er iets aan te doen geweest? Was het misschien zelfs te voorkomen geweest? Je beseft uiteindelijk dat het beantwoorden van deze vragen niet mogelijk is. Je moet er mee (leren) leven. Gesprekken met hulpverleners en lotgenoten vormen een belangrijk aspect. Op verzoek worden deze mensen ingeschakeld, wat weer tot confronterende gesprekken kan leiden, maar ook tot inzicht en berusting. Het motto wordt acceptatie. Zo krabbel je er langzaam bovenop.
Het leven gaat verder, maar het gemis wordt groter. Alzheimer is als een dief in de nacht. Deze ziekte neemt weg wat je lief is.