Je moeder, met wie je al zestig jaar lang een goede band hebt en met wie je heel veel samen hebt gedaan en op reis bent geweest, vraagt jou om haar te helpen euthanasie uit te voeren. Hoe voelt dat aan? Hoe reageer je? Welke gedachten en gevoelens komen in je op?
Na veertig jaar levenswerk rond geweldloosheid, wordt Pat Patfoort geconfronteerd met een prangende vraag van haar 91-jarige moeder. Ma is niet terminaal ziek, is mentaal en intellectueel nog even alert als altijd, maar ze is fysiek volledig zorgafhankelijk geworden. Ze kiest er bewust voor om te mogen heengaan via euthanasie. Hoe kan je zo’n beslissing en alle gebeurtenissen die er uit volgen, kaderen in een basishouding van geweldloosheid?
Pat Patfoort brengt in dit boek de getuigenis van de laatste maanden voor de euthanasie: het aangrijpende verhaal van de moeilijkheden waarmee zij en haar familie te kampen hadden, van de emoties die hiermee gepaard gingen en hoe ze ermee omging, hoe ze constant ernaar streefde zowel zorg te dragen voor haar moeder en toch ook haar eigen grenzen te bewaken. Het hele boek door (onder)zoekt ze hoe ze geweldloosheid kan plaatsen in die bijzondere omstandigheden.
Het boek groeit geleidelijk aan uit tot de apotheose: de laatste dagen van Ma monden uit in een huiselijke en familiale driedaagse, een viering van liefde, hartelijkheid, verbondenheid, warmte, harmonie, en waardigheid. Het verhaal toont aan hoe euthanasie van een geliefd persoon kan uitgroeien tot een prachtige, diepe en waardevolle belevenis voor alle betrokkenen.