Boosheid, angst, frustratie en pure wanhoop, maar ook hoop, optimisme en kracht...
Die kolkende achtbaan aan emoties is herkenbaar voor iedereen die te maken krijgt met een levensbedreigende ziekte. Of zelf. Of in de naaste omgeving.
Op het moment dat Prisca Hurks, moeder van Sjors en Femme, de diagnose eierstokkanker kreeg, stond haar leven stil. Plotsklaps stond haar leven volledig op zijn kop; zoveel vragen en geen (of halfbakken) antwoorden. Hoe moet dit verder? Wie zorgt er voor mijn kinderen als ik in het ziekenhuis lig? Kan ik nog werken? En straks? Kán ik nog wel werken? Wat wil ik überhaupt nog? Kan ik op vakantie? Of op reis? Wat voor behandelingen ga ik krijgen? Gaat mijn haar uitvallen?
En dan die levensvraag: hoe groot is de kans dat ik het ga redden? Vragen, die bleven malen. Overdag de stoere moeder, 's nachts soms gewoon hopeloos in paniek.
Haar verhaal is helaas niet uniek. Wel is Prisca uniek in de wijze waarop ze met haar ziekte en het leven van alledag omging en haar emoties verwerkte: door te tekenen. De tekeningen, die een gevoelige snaar raken bij zowel vrienden als onbekenden, bieden
herkenning, maar ook troost