Heel veel jaren leefde ik in een droomwereld, een fantasiewereld waarin ik als kind vluchtte door de slechte omstandigheden thuis. Om de harde werkelijkheid van pijn en verdriet aan te kunnen. Zo was ik tientallen jaren bezig met overleven. Het was bijna schizofreen zoals ik doorlopend met mijzelf in gevecht was. Ik heb het uiteindelijk toch gered, dankzij de trouwe hulp van vrienden, familie en de psychiater. De droomverslaving is voorbij. Ik ben een ander mens, de Ankie die ik altijd wilde zijn.
Van kinderen wordt tegenwoordig veel verwacht. Misschien te veel. Ze moeten bijna alles kunnen en kennen. Gelukkig functioneren de meeste kinderen goed, maar er zijn er ook die, net als ik vroeger, gedwongen door de omstandigheden en problemen in een droomwereld leven.
Met dit boek vraag ik aandacht voor deze kinderen, die door hun dagdromen als het ware in een verknipte wereld zijn beland. Ze ontvluchten de werkelijkheid, zitten gevangen in hun droom.
Ik hoop dat ouders, onderwijzers en hulpverleners door dit boek de signalen die deze kinderen afgeven, herkennen en daarop attent reageren. Daarvoor heb ik het geschreven. En daardoor kan hopelijk worden voorkomen dat ze net als ik een lange weg terug nodig hebben.