Toen Geertje Brakel begin jaren tachtig voor de eerste keer haar uitgezaaide eierstokkanker zelf onder controle had gekregen, maakte zij haar artsen duidelijk dat ze zelf de regie wilde houden over haar behandeling.
Als bij onderzoek de tumorresten weer groter
werden of zij klachten kreeg, had Geertje, met haar tomeloze overlevingsdrift, zelf al beslist
wat er met haar psyche, haar lichaam, haar dieet,
haar relaties of levenssituatie moest gebeuren om de tumoren in haar buik weer onder controle te krijgen. Als dat dan niet of onvoldoende
lukte, gaf zij de dokters toestemming
om via een operatie of - uiteindelijk toch - met chemotherapie een handje te helpen.
Geertje zei zelf dat zij haar kanker bestreed door te willen leven en haar ziek-zijn niet te accepteren. Daar stelde zij voortdurend en zeer
energiek haar hele leven op in en wist daardoor meer dan vijfentwintig jaar langer van haar leven te genieten.’
Oncologisch-gynaecoloog Hans J.A. Wijnen: ‘Geertje was uniek, omdat zij tussen 1978 en 2005 bij herhaling de bij haar steeds opnieuw terugkomende en uitzaaiende eierstokkanker met haar buitengewone geestkracht en met
aanpassingen in haar levensstijl een halt wist toe te roepen.’
Voor ieder die geconfronteerd wordt met kanker of er - al dan niet professioneel - nauw bij
betrokken wordt, kan dit door Hanneke Dijkman opgetekende levensverhaal van Geertje
Brakel inspirerend werken.