Zorro is oud geworden. Zijn masker gooide hij weg en hij begint gedichten te schrijven. Hij dicht over oude en nieuwe liefdes, over verlangens, oorlog en strijd. Over alles wat hij zonder paard, zonder zwaard en zonder penis tegenkomt. Hij luistert naar zaken waar anderen hun neus voor ophalen, zoals de zwart-wittelevisie in een schuur. ‘De tuin die door mij reist, trekt haar schaduw aan. Ik ben een begraafplaats voor kleuren.’ Zijn gedicht over de zon is het enige wat hij uitstelt te schrijven. In zijn herfst is Zorro een filosoof die niets anders rest dan zijn gedachten op papier te zetten.