In het najaar van 2002 sterft de grootvader van Tom Naegels. Hij pleegt langzaam zelfmoord in het ziekenhuis, uit protest tegen het feit dat men hem geen euthanasie wil gunnen. De dokters laten begaan. In diezelfde periode beleeft Tom een relatie met een asielzoekster, en schrijft hij als journalist over allochtone rellen in Borgerhout, waar een Marokkaanse jongen is doodgeschoten door zijn Vlaamse buurman. Die drie gebeurtenissen doen Tom beseffen dat hij zich zijn leven lang verbonden heeft gevoeld met mensen met wie hij niets gemeen heeft en aan wie hij niets te vertellen heeft. Hij merkt dat hij steeds minder van zijn stadsgenoten begrijpt; kijkend naar zijn bittere, racistische, tierende grootvader, ooit een warm socialist, ziet hij dat hij dezelfde kiemen in zich draagt.