Anita Galle schrijft over lijden omdat het haar altijd geïntrigeerd heeft en omdat het een gezel geworden is in haar leven. Lijden waar geen onmiddellijke oplossing voor is, kan een mens meesleuren in stekende onmacht en drukkende eenzaamheid. Dat heeft ze ervaren.

Maar voor haar was er ook telkens God. Ze heeft gevochten met haar God, maar toch was er een geloof dat standhield. Het geloof dat God bij haar bleef. Haar worsteling bestond erin om zelf bij Hem te blijven. Ze is erdoor veranderd. Al die tijd wandelen met God heeft dat teweeggebracht. Ze kan Hem nooit meer vergeten.