Niets is zo veranderlijk als de Nederlandse natuur; zij verandert mee met de menselijke behoeften. Dat we nog eens voor ons plezier naar hazen en herten zouden kijken zonder ze dood te schieten, was eeuwenlang ondenkbaar.

Sinds de oertijd hebben de inwoners van de Lage Landen geworsteld met water, drijfzand en stuifzand. In 1870 werd het omhakken van het laatste Nederlandse oerbos als een triomf gevierd. Tot voor kort werden ook de andere sporen van het oorspronkelijke landschap systematisch uitgewist: meren zijn drooggelegd, beken gekanaliseerd en moerassen gedempt. Tegenwoordig laten we polders onderlopen, planten we nieuwe oerbossen aan en graven we de beken weer krom. De natuur is aan voortdurende verandering onderhevig, en de weerslag daarvan vinden we ook in de kunst en de literatuur. Het bedwongen bos gaat over de Nederlanders en hun natuur, van de oertijd tot vandaag.