Bij psychische stoornissen staat niets geheel en al vast. Er ligt altijd een verbetering van de toestand van de patiënt binnen het bereik, hoe klein ook. In deze studie gaat het om de filosofische grondslagen die voor theorievorming over psychopathologie nodig zijn.

Het reflecteren over grondslagen van de psycho-pathologie kreeg altijd te weinig aandacht. Deze studie brengt daar verandering in, met als opmerkelijk resultaat dat psychische stoornissen met een chronisch beloop als ontwikkelingsstoornissen moeten worden opgevat. Als die worden genegeerd, is de waarde van veel gangbaar onderzoek beperkt en wordt het zicht op het ontstaan van een psychische stoornis vertroebeld.