Over dyslexie is veel geschreven, maar altijd door ‘derden’. In Ik ben dyslectischkomen degenen die er het meest mee te maken hebben aan het woord: de dyslectische kinderen zelf.

In Ik ben dyslectischlaat de auteur in acht uitgebreide portretten zien hoe kinderen zelf hun dyslexie ervaren. Naast de portretten bevat het boek een hoofdstuk waarin praktische zaken aan de orde komen, zoals de plaatsen waar mensen hulp kunnen vinden en websites waar kinderen met dyslexie kunnen oefenen. Ook geven de jongeren waardevolle tips voor hun omgeving en andere dyslecten.