‘DOOD AAN DE STRAAT!’, riep Le Corbusier. Met deze woorden in hun achterhoofd zijn Lodewijk Brunt en Kees Tamboer, twee stadsmensen in hart en nieren, in Amsterdam de straat op gegaan. Maar anders dan de meeste straatwandelaars hebben zij goed om zich heen gekeken. En ze hebben zich verbaasd, zowel over de wantoestanden als over de onverwachte schoonheid die ze, op onverwachte plekken en vaak goed verborgen in uithoeken, op straat hebben aangetroffen.

De wantoestanden: pompeuze gebouwen die vloeken met hun omgeving, halsbrekende bruggetjes, verkeerssituaties die lachwekkend zouden zijn als ze niet zo gevaarlijk waren, muren en hekken met sadistisch wapentuig om indringers én kinderen dodelijk te verwonden, de discriminatie van voetgangers.
De schoonheid: de ontroerende baksteenkunst uit de negentiende eeuw, mensen die met bloemen hun buurt omtoveren tot een paradijs, een kippenhok langs de Amstel en vooral: straten vol leven en drukte.

Dood aan de straat? Dit boek leert dat de straat geen paradijs is, maar wel een levend, soms treurig maar bij vlagen prachtig schouwtoneel van het dagelijks leven.