‘Dit is het verhaal van een jongen die het onmogelijke presteerde en op het nippertje aan de dood ontsnapte. Het is opgebouwd uit precies die elementen die heel lang geleden, ergens in de peilloze diepte van de tijd, de geboorte van fictie mogelijk maakten: er is sprake van een bijzondere daad, van spanning en verlossing, en het publiek krijgt wat het wil: een held.’ – Siebe Thissen, historicus en filosoof Op 14 januari 1933, midden in de crisisjaren, dook de negentienjarige Lou Vlasblom van een bekende spoorbrug in Rotterdam. Hij zette zich af op de duizelingwekkende hoogte van 67 meter, maakte een lange duikvlucht met twee salto’s en kwam heelhuids in het water terecht. Talloze verslaggevers, columnisten en schrijvers probeerden zijn motieven te duiden, kenden een symbolische betekenis toe aan de sprong. Zo werd een stofwolk van hele en halve waarheden opgetrokken waarin een uniek stadsverhaal vorm kreeg: De jongen die van De Hef dook.