Hoeveel fietsen mag iemand in zijn leven verslijten? Hoeveel land is is een redelijk en eerlijk deel om van te leven? Wat is nu werkelijk de potentie van de Aarde, om met 8 miljard mensen volhoudbaar van te leven? Zonder de zaak om zeep te helpen of voorraden onomkeerbaar uit te putten ?

Dit boek gaat niet over CO2, slechts een van de gevolgen van onze levensstijl: maximaal consumeren. Dit gaat over het Post Fossiele tijdperk, onze levensstijl na het fossiele tijdperk. Wat blijkt dan van waarde: ware waarde, gebaseerd op de potentie van de Aarde om grondstoffen te leveren en te clusteren. Dan is land (weer) de cruciale factor, als het primair intermediair tussen die zon en groei van de samenleving, in de tijd, ook nodig om de noodzakelijke biodiversiteit in stand te houden, en zelfs land om sociaal culturele waarden vorm te geven.

Het struikelblok om ook daadwerkelijk ons binnen de gegeven ruimte-tijd te begeven, is op de eerste plaats geld, dat zich vermeerderd, nog sneller als de mensheid zelf, en waardoor we land te kort komen: en op de tweede plaats: ‘eigendom’. Al zouden we willen, we kunnen het niet meer regelen, al het land is al vergeven...

Het verhaal is ruim geïllustreerd met voorbeelden, zoals van geldhandel door de eeuwen heen, of het leven in oude en nieuwe culturen, zoals in de Edo periode in Japan in de 17 en 18 eeuw, of de recente ontwikkelingen in Costa Rica als duurzaamste land volgens de VN.

En dan de cruciale vraag, als we weten dat het door ons gecreëerde systeem van wetten, regels en opvattingen, ons de verkeerde richting in duwt, kunnen we daar nog aan ontsnappen? Of is het gewoon evolutie van soorten dat we zien? Is niet alles evolutie…, op weg naar het Urbanoceen..?