Karel Kersten beschrijft in ’t Menneke zijn jeugdjaren ’50.

Peuter, kleuter, puber, veel broers, nog meer zusjes, aan wie hun moeder zijn opvoeding heeft toevertrouwd. Als daar iets niet helemaal goed gaat, vraagt ze zich steevast af: ‘Menneke toch, wat doe je nou.’

Wat hij doet? Daarover gaat ’t Menneke. Over vriendschap en verraad, verlangens en verwachtingen, dromen en ontgoochelingen, voornemens en een toekomst als missionaris of schipper, zoals zijn broers en vader. Die ziet toe, leeft mee, en wijst hun jongste zoon met zijn aangekondigde dood de weg naar het water, dat hem trekt zoals beschreven in Schippersz: een beknopte Bildungsroman, die als veelgeprezen feuilleton eerder (2019) is gepubliceerd in het weekblad Schuttevaer.

Ook ’t Menneke is zijn carrière als feuilleton begonnen, in het Brabants Dagblad, 2008. Klopt, ’t Menneke is niet van gisteren. Hij is, als exponent van een jeugd met toekomst, van alle tijden.